Mijn neef André was zo aardig om mee te gaan. Hij heeft nog een sleutel van het voormalige horecabedrijf. De nieuwe eigenaar Marcel Eijsink (geen familie) was akkoord en zo dwaalden we op een dinsdagnamiddag in september door het pand dat ooit een bloeiend horecabedrijf was. Voorcafé, slijterij, bijzaal, kelders, grote zaal, toneel, toneelkelder, Schöppe, kantoor, keuken, de privékamers op eerste de etage. Ik wilde dat graag nog eens proeven, als een soort van afscheid van de omvangrijke zaak waar ik van kinds af talloze uren heb doorgebracht. Ik wilde graag het vermaarde bedrijf nog een keer van binnen zien, nog één keer de sfeer opsnuiven, wat ronddolen, herinneringen terug laten komen in mijn hoofd. Maar prettig was het niet. Verdrietig wel. Want overal hetzelfde beeld: leegte en stilte.
De jaren vijftig. Café Assink met het karakteristieke terras onder het dak van linden
Nog één keer rondkijken in het horecapand van Assink
Even terug in de geschiedenis. Mijn vader en Andrés moeder Anna waren broer en zus. Mijn ouders en zijn ouders waren close. Ze zagen elkaar elke week. Elke zondag na de vroegmis gingen we naar Assink en daar in het vorige café dat pal aan de Goorsestraat lag, vermaakten wij ons als kinderen. Als de ouders naar huis wilden, zeurden wij. We wilden graag nog blijven. Mijn opa kwam er ook graag. Even praten met zijn dochter en schoonzoon, even grapjes maken met de kleinkinderen en wijze gesprekken voeren met de klanten. Er zaten interessante mensen in het café met de kachel en de ring eromheen, de karakteristieke stamtafel en het biljart. Ik keek, luisterde en hoorde van alles. Nieuwsgierig was ik als kind al. Een paar keer per jaar was er toneel. Links in het café kon een podium worden gebouwd. Daarop speelden ’s winters de Wegdammers, de toneelclub die in de zomer buiten op een speciaal terrein in de buurt van de huidige Klumperstraat mooie stukken opvoerde. Zomers was er soms een fancy-fair binnen en buiten onder het bladerdak van de lindes aan de zijkant van het café.
Bestuursvergadering van WVV in de keuken van het café. Vlnr Johan de Wit, Ab Vonkeman, ??, de rug van Jan Hartgerink (Kas-Jan) en Gerrit Lentelink.
Achter het café, dat dateert uit de negentiende eeuw, had mijn oom ook nog een boerderij. Herman Groothuis (Matje) en Jan ten Thije (Krog) hielpen hem. Ik weet ook nog dat het bestuur van WVV in de keuken vergaderde. Nostalgie. Mooie tijden.
GROTE ZAAL
In november 1955 kwam er een grote zaal, want het aantal bruiloften nam hand over hand toe. Met een zaal had het bedrijf meer mogelijkheden. Honderden mensen konden erin. En er konden voorstellingen gehouden worden, want er zat een groot toneel in. Weer kwam ik er vaak. Wie is er niet geweest. Assink was eigenlijk het dorpshuis. Het voorcafé was een soort huiskamer, net als bij de andere cafés in het dorp. Pilsje drinken, borreltje drinken, potje biljarten, potje kaarten, de stamgasten, portie bitterballen, gehaktballetje en als clubcafé van WVV, WHC en WSV was Assink ook het vertrekpunt voor uitwedstrijden.
De zaal was voor grotere gebeurtenissen. Daar gebeurde eigenlijk alles. Bruiloften, partijen, dansavonden, noagrooves, vergaderingen, toneelopvoeringen, optredens, carnaval, reünies. Je kreeg er verkering, je gaf er de bruiloft, je vierde daar je jubileum, je keek er naar voorstellingen. We hebben er met WVV zelfs getraind vanwege het winterweer, beetje rek- en strekoefeningen en een potje zitvoetbal. Assink was het centrale punt van de voetbalclub. Binnen hingen grote prijzenkasten. ook van WHC en WSV, aan de buitenmuur hing een kastje met de wedstrijden en opstellingen voor alle elftallen voor het eerstvolgende weekend.
In 1967 werd het café verbouwd. Het oude pand dat enkele decimeters van de Goorsetraat stond, werd afgebroken (foto links). Tijdelijk was de voorkant van de schuur een café, de Schöppe heette het. Zelden zo’n geweldige tijd meegemaakt als daar in de Schöppe. In september 1968 werd het nieuwe voorcafé geopend. Assink werd een horecabedrijf van allure. Een grote tegenslag was het overlijden van mijn tante en oom kort achter elkaar in het jaar 1976. André was net 22 jaar. Abrupt stond hij er alleen voor. Maar gelukkig voor hem hielpen zijn broers en zussen en hun partners volop mee. En al gauw kwam Alfons permanent in het bedrijf dat goed draaid. De mensen kwamen er graag. Assink was decennia lang een begrip tot in de verre regio.
TE KOOP Medio 2017 werd echter alles anders. André runde restaurant De Kolenbrander op de plek waar vroeger café De Witte gevestigd was, zijn zoon Arjan bestierde het café met zalencentrum. Maar het totale bedrijf ging failliet. Ik wil daar verder niet over uitweiden in dit persoonlijke verhaal. Er ging een schok door Hengevelde en omstreken. Assink failliet, de deur op slot. Dat kon toch niet. Iedereen rouwde mee met de familie. Er kwamen hekken om de gebouwen te staan, de tent stond te koop, het werd een troosteloze aanblik.
Een paar maanden geleden werd bekend dat Marcel Eijsink uit Ambt-Delden het complex van de bank had overgenomen. Wat gaat er gebeuren? Dat is de grote vraag. De Hengeveldenaren willen het weten en speculeren er op los. Geruchten doen de ronde. Ik belde hem, maar hij weet zelf nog niet wat er met ‘Assink’ gaat gebeuren. ‘Er zitten wel vijf plannen in mijn hoofd, maar we moeten goed bekijken wat realiseerbaar is. Ga er vanuit dat we er iets moois van maken’, zei Marcel. ‘Meer zeg ik er niet over, want elk woord kan er één teveel zijn.’
RONDGANG Het complex zal dus nog wel een tijdje blijven staan, zoals het er nu staat. Marcel moet eerst een ei leggen. Laten we hem de tijd geven, zodat op deze cruciale plek in het dorp inderdaad iets moois ontstaat. Niettemin maakte ik een afspraak met André en parkeer ik deze septembermiddag voor de laatste keer (neem ik aan) de auto aan de zijkant van het gebouw. Wat mooi dat het kastje van WVV er nog altijd hangt, hoewel het niet meer het houten kastje van vroeger is, waar ik elke week de opstelling van mijn elftal bekeek. Het hoorde erbij als clubcafé van de groengelen. ‘Sta ik erin? Of reserve? Hoe laat vertrekken we?’ Er hangt nog wel een opstellingsformulier in het kastje, maar er staat niks op. Het woord opstelling is nog leesbaar. Het handschrift is bekend, vanMacky.
LEKKAGE Bij de ingang van de Schöppe staat een berkenboompje van een halve meter hoog. Tussen de stenen groeit het onkruid hoog op. Het is een typerend, maar droevig beeld. Want niemand doet er nog wat aan. André opent de keukendeur. Er staan een paar bezems. Verder is alles weg. De apparatuur, de tafels. Leeg. Ook de kasten. Er loopt een slang over de vloer richting de kelder. Lekkage. Waarschijnlijk staat het grondwater te hoog, zegt André, of er zit ergens een lek. Ik mocht hier aan de achterkant altijd graag naar binnen gaan. Alfons en enkele helpers waren dan vaak volop bezig met koken en prepareren van diners of etentjes. Ik verbeeld me dat ik gebakken aardappeltjes ruik. En bloemkool. En een karbonaadje.
We lopen het café binnen. Prachtige momenten heb ik hier beleefd. Hoeveel uren zouden we hier wel niet gezeten hebben? Aan de bar, aan de stamtafel of na een uitwedstrijd ergens aan een tafeltje. Automatisch kijk ik naar de muur naast de deur. Daar hingen altijd wat foto’s, waaronder het allereerste elftal van WVV met mijn vader erin en ook mijn oom Jan, de vader van André. Bij de bar staat nog één eenzame kruk. Hij symboliseert de leegte, maar ook de vaste klanten van weleer en eigenlijk alles wat al die jaren de bestemming was van het gebouw.
KRUK Wat vast aan de muur zat of op de grond, moest zo blijven. Verder is alles weg, behalve die ene kruk. We kijken rond. Raymond is gearriveerd om wat foto’s te maken. André wil graag dat we er maar één plaatsen. Asjeblieft geen uitgebreide fotoreportage van al die leegtes onder hetzelfde dak. Daar hebben we begrip voor. Ook Andrés dochter Anne komt erbij. Zo lopen we wat te drentelen in het voormalige voorcafé met de aparte rookruimte. Zeker twee minuten zegt niemand een woord. Ik noteer een slogan die nog aan de bovenkant van de muur te lezen is.
“Elke zondagavond speciaal bieravond. Ruim assortiment. Bieren op fles voor € 2.50”
<<Beginjaren 70. Prins Mack I krijgt de sleutel van de gemeente Ambt-Delden overhandigd door burgemeester J. Buijvoets. Namens de Raad van 11 kijken Willem Vehof en Theo Meijerink toe. De dansmarietjes zijn Ans Tuinte en Lida Hartgerink.
900 CARNAVALISTEN Via de lege Biezaal gaan we naar de grote zaal, gebouwd in 1955, maar later nog enkele keren gerenoveerd en aangepast. Ooit zaten er op Rosenmontag 900 mensen in. Ja, die carnavalsavonden. Dat was altijd groot feest. Zaterdags bij Veehof, maandags bij Assink. Allerlei herinneringen schieten me te binnen. Bruiloften, diners, Peter en the Rockets, revue, voetbalfeesten, dansavonden, familiefeesten, condoleances. Overal kan ik verhalen bij vertellen. Wie niet? Hoeveel verhalen kunnen duizenden mensen vertellen over een happening bij Assink. Hele families gaven er de bruiloft of vierden er hun zilveren of gouden huwelijk of een ander jubileum. Uit Hengevelde, maar ook uit andere plaatsen. Assink had een uitstekende naam. Al die goede herinneringen nemen ze André en familie niet meer af. Maar het is een schrale troost, ik weet het.
KLOK Spinnenwebben alom. In de linkerhoek staat een teil. Nog een lekkage. Jammer. Laat een gebouw een tijdje leegstaan en de verpietering gaat vanzelf. De klok aan de muur op de bekende plek hangt er nog en geeft de juiste tijd aan. Mooi dat ie gewoon doorliep. De tijd is niet te stoppen. Bij het uitgeklede schap draait André de bierkraan open. Er komt water uit. Ontmanteld.
Zelfs in de toneelkelder heb ik ooit een feestje gehad, zo schiet me te binnen. Het gat voor de souffleur zit er nog. En door een kapot ruitje kijken we zo in de tuin van Varenbrink. Twee cafés naast elkaar. Dat kon gewoon. Geen enkele irritatie. Maar beide families hebben intussen het veld geruimd. Waar is de tijd gebleven.
De familie Assink en andere dorpsgenoten bij De Schöppe toen het een tijdelijk café was.Toen het nieuwe voorcafé klaar was, werd het omgebouwd tot een ruimte voor kleine feestjes en partijtjes. Vlnr Jan sr, José Kamp, Jeanette Wegdam, Frans Assink, Jan jr, Anna, Alfons en Hermien.
De Schöppe is van 1981. Daarvoor was het een boerenschuur met stallen, een deel en vee. Het domein van Andrés vader en later zijn broer Richard.Toen het nieuwe café werd gebouwd, deed het voorste deel van de schuur een tijdje dienst als café. Daarna werd de schuur omgebouwd tot een knus zaaltje met een bar erin. Veel feestjes, partijtjes, reünies, etentjes vonden er plaats. Maar ook hier is nu het leeg. Er staat een ladder tegen de lege hilde. Ook hier komen veel fijne herinneringen mijn hoofd binnenstromen. We hadden er een familiereünie en kleine feestjes.
1975. Jan sr was caféhouder én boer. Hier brengt hij een wagen hooi binnen.
PIJNLIJK We zijn terug in de grote zaal en staan nog even te praten. Het is geen goed moment voor een uitgebreid interview. Het rondje door het pand is pijnlijk. De herinneringen aan de ondergang van het horecabedrijf zijn nog te vers. Drie weken voor de Zomerfeesten van 2017 werd het pleit beslecht. ‘Ik ben toen ook haast niet op de feesten geweest’, vertelt André. ‘Dat was te moeilijk voor mij. Ik voelde wel heel veel steun van mijn gezin en van de familie en ook van het dorp. Kaartjes, telefoontjes, appjes en zo. Dat hielp.’
Hij was er al langer mee bezig. Langzaam maar zeker zag hij de onafwendbare beslissing aankomen. ‘Makkelijk was het niet. De eerste driekwart jaar heb ik het er heel moeilijk mee gehad. Ik stond er mee op en ging er weer mee naar bed. Ik droom nog wel eens over het bedrijf. Dan droom ik bijvoorbeeld dat de mensen al arriveren voor een feest of partijtje, maar dat we de zaal nog niet klaar hebben. En soms denk je: wat zou er gebeurd zijn als ik …… Wat/als. Dat had ik voor het faillissement ook al. Maar we hadden geen keus. Ik hoopte uiteindelijk dat ik weer snel ergens aan de slag zou kunnen.’ Werk heeft hij intussen gevonden. Arjan ook. Maar ze zitten nu beiden in de schuldsanering die drie jaar duurt.
LEEG, LEEG, LEEG De nieuwe eigenaar Marcel Eijsink heeft hij één keer live gesproken en een paar keer telefonisch. ‘Het waren goede gesprekken’, zegt André. ‘Hij wilde niet als koopjesjager worden aangezien, zei hij.’ Of zich opnieuw een horecabedrijf in het pand gaat vestigen, gelooft André niet. ‘Als je alleen al de keuken opnieuw wilt inrichten, ben je zeker een ton kwijt. Ik ben natuurlijk benieuwd wat het gaat worden.’
We lopen door. Even boven kijken waar hij en zijn gezin jarenlang gewoond hebben en waar later Arjan huisde. De kamers zijn leeg, leeg en leeg. De trap naar de vliering staat uit. Ook op de zolder is niks meer te vinden. Op het platte dak zien we dat er pannen gesneuveld zijn bij een hevige storm.
VERLEDEN TIJD Beneden kijken we nog even in de voormalige huiskamer van vroeger die later omgetoverd werd tot vergaderruimte. In de slijterij zijn de schappen leeg. Bij de deur ligt een vracht folders en brieven.
We draaien de sleutel om. Het is mooi geweest, dit laatste rondje door een gebouw dat me altijd dierbaar is geweest. Allereerst vanwege de hechte familie die er woonde en werkte en ook natuurlijk door al die evenementen, feesten, partijen. Veel plezier en ook verdriet hebben we er meegemaakt. Het is verleden tijd. ‘Ik denk ook zeker wel aan de mooie dingen die we beleefd hebben daar’, sluit André de rondgang af, ‘maar voorlopig overheerst de stress van de laatste jaren mijn gedachten nog.’
Tot slot nog een aantal foto's uit de geschiedenis van het horecabedrijf Assink
De Goorsestraat in de jaren 50 met rechts café Asssink en links het Flutters Huuske, het kleine woonhuis van van Herman Scholten
Op de plek van het Fluttershuuske ontstond een parkeerplaats
1955. Opening van de grote zaal. Staand vlnr Oma Assink, Anna en Jan. Daarvoor Richard, Hermien, Jan, Elly en Alfons
Statiefoto vanachter het nieuwe buffet in de grote zaal. Jan en Anna Assink poseren met een deel van hun personeel. Vlnr Maria Borgelink, Truus Ottenschot, Anna, Jan, Frans Assink, Annie Zwieneberg, Herman de Wit, Riek Assink (zus van Jan) en Johan Vossebeld
Poseren bij de oude achteringang van de keuken. Vlnr Gerard Kamp, Anna, Marietje Ottenschot, Truus Mensink en Maria Epping
Gezelligheid aan de stamtafel in het oude café. Vlnr Alda Assink, haar vader Frans, moeder Annie en broer Jan, Alfons, zijn oom Jan Brummelhuis, André en Bernadette Assink (dochter van Frans en Annie). In de biljartzaal staan, gewapend met een keu, Jan Eijsink (rechts) en Willie Semmekrot.
Terug van een uitwedstrijd, de WVV'ers (vlnr) Gerrit Hofmeijer, Frans Broshuis en Harrie Heijmer. De karakteristieke stenen vloer van het oude café is nog net zichtbaar.
Anna had de leiding in de keuken. De braadpan die ze hier gebruikt, is nog altijd in het bezit van haar opvolger en zoon Alfons
1971. Opening Rupertserve. Receptie in de grote zaal van Assink. Voorzitter dokter G. Booijink spreekt. Rechts van hem Gerrit Rupert, Gerrit Screever en Theo Wegdam.
Jaren 70. Anna (links) met de personeelsleden Lidy Groothuis, Thea en Annie Pierik
1981. Drie bekende personeelsleden van Assink. Vlnr Johan de Wit, Herman Groothuis en Bennie Koenderink
Prins Alfons Assink met Adjudant Herman Mentink in 1989, raadsleden Hans Arkink, Bennie Barink, Huub Botterhuis, André ten Thije, Martin Eijsink. Dansmarietjes Yvonne Baks-Broekkamp, Sandra Schonenborg-Ottenschot
Carnaval voor de kinderen, dus volle bak bij Assink.
Carnaval in 2014. President Harrie Scholten spreekt, Robert en Ellen Lentelink applaudisseren. Links Gert-Jan Veelers
Sizzling treedt op in het café
DE VIJF GENERATIES ASSINK DIE HET CAFÉ-RESTAURANT-ZALENCENTRUM VAUIT DE 19E EEUW HEBBEN GERUND
Arend Jan Assink, geboren 03-04-1832 en overleden op 24-02-1912. (Hij was gehuwd met Maria Hebink, geboren 06-06-1836 en overleden op 27-06-1883); ze trouwden op 21-09-1860.
Johannes (Jans) Assink is geboren op 09-01-1866 en overleden op 23-07-1936. (Hij was getrouwd met Aleida de Witte (Flips), geboren op 27-11-1881 en overleden op 05-12-1959.) Ze trouwden in 1907.
Aleida heeft de bouw van de grote zaal nog meegemaakt.
Jan Assink sr. Geboren op 14-11-1910 en gestorven op 18-11-1976. Hij trouwde op 22-8-1944 met Anna Wilhelmina Eijsink uit Markvelde. Zij is geboren op 4-9-1910 en overleden op 27-3-1976.
Links André Assink (van 8-11-1954) en rechts zijn zoon Arjan (van 16-11-1981).
