Ans Varenbrink reageert op de overname van De Gebrande Waateren
Café-Zalencentrum De Gebrande Waateren gaat een nieuw tijdperk in. Van de familie Varenbrink gaat de onderneming over naar de familie Bebseler. Casper Bebseler wordt de nieuwe kastelein en zet het gemoedelijke karakter van het markante ontmoetingspunt in Hengevelde voort. Als voormalig buurmeisje is het interessant daar met Ans Varenbrink eens over te praten. Ans die de laatste drie jaren, sinds het overlijden van haar man Bernard, geen moment meer stil heeft gezeten. Ans is een bezige bij, altijd geweest volgens mij, maar de laatste jaren werd het werk veel. Heel veel. Veertig jaren was Bernard dag en nacht te vinden in zijn zaak. Zo Ans vertelt, deed hij alles. Stofzuigen, bestellingen, de glazen, bedienen, eerder ook de post, en de slijterij. Het waren doorgaans werkweken van ruim 70 uur, niks de standaard 40 uur per week. Bernard begon `s morgenvroeg en stopte eigenlijk niet. Want het werk was nooit af. Hij kon niet goed stilzitten. Ans heeft vele taken van Bernard overgenomen, want het werk moet wel gebeuren. Nu ze al vier jaar pensioen heeft, is het mooi geweest. “Waarom zou je stoppen als je 75 jaar bent? Waar is dat goed voor?” Ans kijkt terug op vele mooie jaren:
Herinneringen ophalen is nog wat moeilijk, het zijn er zoveel. Wat ze er nu wel over kan zeggen als ze terugdenkt, is dat er in de loop der tijd veel veranderd is. Niet alleen in de eigen zaak. Door bijvoorbeeld de komst van de bowlingbanen of het sluiten van het postkantoor. Maar ook mensen zijn veranderd. En regels waar je mee te maken kreeg, maakten het er voor de horeca niet gemakkelijker op. Denk aan het rookbeleid en de aangescherpte alcoholleeftijd. Maar mensen zijn ook mondiger geworden, waren vroeger misschien gemakkelijker. Toen was het gemoedelijker, het draait nu meer om kosten ook. Ans en Bernard waren het er al een tijd over eens, het werd tijd voor een ander om aan het roer te staan. Arno had en heeft er geen oren naar en ook neef Joost laat de mogelijkheid voorbij gaan. Hij heeft een vaste baan elders en heeft besloten niet in de voetsporen van zijn oom te treden. Prima, zo geeft Ans aan.
De familie Varenbrink is altijd veel te zien geweest in en om De Gebrande Waateren. Bernard natuurlijk, oudste broer Herman en Hennie. Hij had de kelder met de bowlingbanen en later de ijssalon onder zijn hoede. Zowel Bernard als Hennie zouden achter dit besluit hebben gestaan, zegt Ans zonder twijfel. Het was voor haar en hen duidelijk dat ze een keer afstand moesten doen van het werk. Met de komst van Casper wordt nieuw leven geblazen in het authentieke pand. Het blijft grotendeels bewaard zoals het was. De charme blijft behouden, vertelt Casper.
Ik heb kennis gemaakt met de nieuwe buurman van de Goorsestraat. Hij gaat naast werken, ook wonen in het pand. Mooi dat dat kan. En mooi dat Casper met zijn gedrevenheid - het enthousiasme is hem aan het gezicht af te lezen - ook zeker wil integreren in Hengevelde. Ik heb aangeboden dat we hem een keer interviewen voor ‘Kleur bekennen’. Tegen die tijd misschien niet meer nodig. Want als hij zo gezellig blijft kletsen als hij nu deed, worden we al snel ‘kunnig’ met hem.
Ans hoeft er niet te lang over te praten, het is goed zo. Ze is blij met deze stap. Ikzelf vraag me zo langzamerhand wel af wat Ans straks met haar vrije tijd gaat doen. Tijd waar ze lang te weinig van had. Ans vertelt dat ze zich wel gaat vermaken. Eerst helpt ze nog even met de opstart van Casper in de zaak. 15 September is het officieel, maar zoals ook vandaag is Casper al regelmatig te vinden bij Varenbrink. Ans gaat het allemaal wel zien. In haar drukke leven valt een groot deel weg. Maar daar was het ook om te doen. Het is nu tijd, voor TIJD. Na 43 jaar lijkt het mij daar ook tijd voor.
Klik hier voor het item dat Gijs Eijsink enkele jaren geleden maakte over de familie A. Varenbrink waarin natuurlijk uitgebreid wordt gesproken over de onderneming.
