Wegdammer Peter de Wit treft bloemenzee op Schiphol

Mijn vakantie was van 16 tot 25 juli. Op vakantie hadden we geen wifi (heerlijk) en daardoor waren we beetje afgesloten van de buitenwereld. Hierdoor was ons ook eerst het bericht ontgaan dat er een vliegtuig was neergeschoten. Mijn vriendin (Sylke Eissink) was aan het bellen met haar vader, toen haar vader ook vertelde over de vliegtuig ramp. Iedereen weet ondertussen wat er is gebeurd. Op onze terugreis hadden we al voorgenomen om even langs te gaan bij vertrekhal 3, waar veel mensen bloemen, knuffels, tekeningen, teksten, ballonnen neer zouden hebben gelegd. Persoonlijk kennen wij beide geen mensen die overleden zijn tijdens die vlucht, maar zoals overal ook wordt gezegd. Je voelt je wel op de een of andere manier verbonden. Ook wilden wij even langs gaan om ons medeleven te laten zien. Het was midden in de nacht dus we konden geen bloemen leggen of iets dergelijks. Het was vreemd toen je door de deur kwam lopen en je de gigantische bloemenzee zag. We waren beide stil en keken met verschillende gevoelens naar de bloemenzee. Bedroefd, ongeloof, verbazing, adembenemend.

Je zag mensen nog een bloem neerleggen of een stukje tekst, mensen met de handen voor hun mond. Vele emoties kwamen daar bijeen: Mensen met rode ogen of die snel nog een traan weg pikten. Je zag ook emotionele teksten van mensen die hun dierbare zijn verloren. De vlag van Maleisië, een stuk tekst voor Poetin waarin iemand vroeg om er iets aan te doen, om niet voor nog meer leed te zorgen. Teksten waarin mensen hun medeleven tonen aan de nabestaanden.

Van al die bloemen die je ziet en stukken teksten sta je wel weer met beide benen op de grond. Dat grijpt je aan. Je denkt dan na over hoe verschrikkelijk het moet zijn geweest als je erin hebt gezeten.
Ik kan nog zoveel woorden typen maar woorden schieten te kort over wat je daar ziet en waar je dan aan moet denken. Het is verschrikkelijk en waar dit hele verhaal straks mee eindigt weet nog niemand...

Peter de Wit en Sylke Eissink